عكاسی تصويرگرا چرا و چگونه به وجود آمد؟

قديمي ترين دسته بندي در عكاسي ، در همان سال اوليه اختراعش  1839، همان زمان كه مي گفتند اين پديده تركيب ( علم و هنر ) است به وجود آمد . پديده اي كه تاكنون اين دو قلمرو را فراتر از مرزهاي آن و در افق هاي تكنولوژي و رسانه ، به جهانيان شناسانده است . اين تقسيم بندي در عكاسي منجر به تشكيل دسته هاي عكاسی تصويرگرا و ناب گرا شد . اصطلاحات رايج تر براي اين دسته بندي عبارتند از ( دستكاري شده و مستقيم ) . اين دسته بندي دو شيوه ي عكاسي را مقابل هم قرار مي داد ؛جيبز هيوز ، يكي از پيروان عكاسی تصويرگرا بود و معتقد بود : اگر نتوان تصوير را با يك نگاتيو به دست آورد ، هيچ اشكالي ندارد ، از دو يا ده نگاتيو استفاده كنيد ؛ اما وقتي عكس تكميل شد ، ارزش يا عدم ارزش آن بايد تماما مبتني بر تاثيري باشد كه بر جاي مي گذارد ، و نه ابزار و وسايلي كه براي ايجادش به كار رفته است .اين تفكر در توليد اثر هنري ، در قرن بعد به شكل بي سابقه اي اهميت يافت و ايجاد كننده هاي سبك هاي پاپ آرت ، اينستاليشن ، فوتوگرافيك و … همگي به اين هدف رسيدند كه تحت تاثير دادن مخاطبين در جريانات بيشمار رسانه اي ، پيامرساني هنر ، از جمله عكاسي مي باشد .اما زيبايي شناسي مستقيم حكم ديگري داشت ، عكاسي براي آن به وجود آمد كه ثبت لحظه كند ، مستقل باشد و عكاسي به شمار آيد ، نه آنكه در عكس ها دستكاري شود و شگردهاي ( عاريت گرفته از نقاشي ) به مدد عكاسي برسد . 

دوره عکاسی پیشرفته در مدرسه هنری ایده

 در سال 1904 ، يك منتقد هنري به نام ساداكيچي هارتمن ، عكاسي مستقيم را پايه گذاري كرد و اعلام كرد : خلاصه داستان عكاسي اين است كه آن قدر خوب تنظيم كنيد كه نگاتيو عكس كامل و بي نقص باشد ، طوري كه اصلا دستكاري نخواهد ، يا اينكه اصلاحاتي جزئي براي آن كافي باشد .بيست سال بعد از هارتمن ، اينبار ادوارد وستون كه از پيروان عكاسي مستقيم بود اينگونه مطرح كرد كه راه رسيدن به عكاسي از طريق واقعگرايي است .اما دسته بندي دقيق تر عكس ها كه هر كدام انشعابي قابل تفكر و تقريبا جاافتاده شده بودند توسط يك مورخ عكاسي بومونت نيوهال در سال 1964 صورت گرفت .او گرايش عكاسي را به 4 گروه دسته بندي كرد : عكاسي مستقيم ، عكاسي فرم گرا ، عكاسي مستند و عكاسي همسنگ . او آلفرد استيگليتس ، پل استرند ، ادوارد وستون و انسل آدامز را نمونه هاي بارز كساني به شمار مي آورد كه از شيوه ي مستقيم استفاده مي كنند ، رويه اي كه در آن ( قابليت دوربين عكاسي براي ثبت دقيق تصاوير با تركيب هاي غني و وفور جزئيات براي تاويل طبيعت و انسان به كار مي رود ، بي آنكه هيچگاه تماسش را با واقعيت قطع كند ) 

 

 

 

  من ري ، لازلو موهولي ناگي از جمله پيروان شيوه ي فرم گرا تلقي شده اند ، اين شيوه از نظر نيوهال  وسيله اي است براي مجزا ساختن و سامان بخشيدن به فرم براي خود فرم ، بدون استفاده از دوربين عكاسي و بدون توجه به عكس . در ( عكاسي مستند )  موضوع و مضمون عكس بر ساير عوامل مقدم است ، چرا كه اساسا گرايش به ( ثبت بدون مداخله ، اطلاع رساني صادقانه و صحيح و از همه مهمتر متقاعد كننده ) است .عبارت همسنگ كه از استيگليتس وام گرفته شده ، بر استعاره هاي عكاسي دلالت دارد كه از ( بار مفهوم عاطفي و معناي دروني برخوردارند ) . نيوهال نسبت به اين دسته بندي ها بي طرف نيست و شخصا نگرش و زيبايي شناسي مستقيم را ترويج مي كند كه از نظر او يگانه طريق عكاسي راستين است . او عكس هايي را كه واكر اونز و ساير عكاسان تحت استخدام اداره حفاظت از مزارع گرفتند جزء تصاوير مستند قلمداد مي كند . استيگليتس عكس هاي خودش از ابرها را از جمله همسنگ ها به شمار مي آورد و نيوهال از مناظر عكاسي ماينور وايت به عنوان نمونه هاي ديگر از همسنگ ها نام می برد. 

 

 

پنج ديدگاه و ويژگي براي عكس ها

جان ساركوفسكي در دو نمايشگاه عكاسي كه ترتيب داد ، دو دسته عكس را مطرح مي كند كه ما مي توانيم بر آن اساس عكس ها را تماشا كنيم . در نمايشگاه 1966 و در كتاب چشم عكاس ، كه متعاقب آن منتشر شد ، عكس هايي را از لحاظ دسته بندي هنري و علمي مورد توجه قرار داد و براي عكاسي پنج خصوصيت قائل شد كه آن ها را مختص اين هنر مي داند .خود شي _ عكاسي با واقعيت سرو كار دارد .جزئيات _ عكاسي وابسته به امور مسلم اشياء است .قاب _ عكس نتيجه گزينش است نه انگاشت .زمان _ عكس محصول زمان است و قطعه زمان هايي جدا و ناپيوسته را توصيف مي كند .ديدگاه مسلم _ عكس چشم اندازهاي جديدي را از جهان عرضه مي دارد . 

 

 

 در 1978 ، ساركوفسكي از طريق نمايشگاهي سيار و در يك كتاب شيوه ي تفكيكي را براي نگرش به عكس هايي كه از 1960به بعد گرفته شده بود ، پيشنهاد كرد : آيينه ها و پنجره ها را به مثابه دو قطب يك پيوستار عرضه مي دارد كه عكس ها را مي توان ميانشان جاي داد ، ليكن عكس ها را چه در نمايشگاه و چه در كتاب ، به صورت پيوستار ادامه نمي دهد بلكه به دو گروه متمايز تقسيم مي كند . او آينه ها را ادامه سنت رمانتيك و پنجره ها را تداوم سنت رئاليسم ( واقعگرا ) در ادبيات و هنر به شمار مي آورد .