هنر دیجیتال: روشی جدید برای نگاه کردن به جهان

هنر دیجیتال

تنوع ابزارها و رسانه ‌های موجود، دسترسی، و توزیع مستقیم… همانطور که فناوری ‌های دیجیتال همچنان در حال تکامل هستند، فرصت ‌هایی را برای اشکال جدیدی از بیان هنری فراهم می‌کنند که محدودیت‌ های آن هنوز مشخص نیست. پنج متخصص بین‌المللی هنر دیجیتال در عکاسی، مجسمه‌سازی، طراحی، رقص و نقاشی تجربیات خود را با ما به اشتراک می‌ گذارند، فرآیند های خلاقانه جدید را به تصویر می‌ کشند و نوری را بر موضوعات جدید مرتبط با ادراک بصری می‌ تابانند. آیا صفحه نمایش های لمسی، برنامه های گوشی های هوشمند و چاپگرهای سه بعدی همه ابزار جدیدی برای تولید هنر هستند؟ در این عصر که فن‌آوری ‌های دیجیتال بخشی از DNA نسل ‌هایی است که با تکنولوژی رشد یافته ‌اند، هنرهای پلاستیکی با نوآوری‌های دیجیتالی تزریق می ‌شوند تا بتوانند از طریق یک لنز دیجیتال به دنیای مدرن نگاه کنند. آیا این تکامل است یا انقلاب؟ این سوال به این موضوع می‌پردازد که تحولی که خلاقیت و شیوه ‌هایی که این خلاقیت را به تصویر می کشند چقدر گسترده است. تحولی که توسط فناوری ‌های دیجیتال هدایت می‌شود.

فناوری های دیجیتال

تا آن جا که به ابزار مربوط می شود، فناوری های دیجیتال در درجه اول به عنوان توسعه تکنیک های سنتی تر عمل می کنند. یک مثال معمولی عکاسی است. «با دوربین ‌های دیجیتال، می‌توانید ریسک کنید، ترکیب ‌های مختلف را آزمایش کنید و سپس هر چند بار که نیاز دارید دوباره شروع کنید تا زمانی که راضی شوید.» این جمله را لیام فیتزپتریک گفته است. یک روزنامه نگار و عکاس روشنفکر که بیشتر الهامات خود را از نورها و تضادهای زادگاهش هنگ کنگ می گیرد. مینیاتوری کردن، رویکرد او به عکاسی را، حتی بیشتر از کامپیوتری کردن متحول کرده است.

آرماندو منیکاچی می گوید:

«آیفون من تبدیل به امتداد نگاه من شده است. من در حالت هوشیاری دائمی “کار” می کنم. من می توانم قدم بزنم یا با کسی صحبت کنم که ناگهان پرتوی از نور خورشید دیواری را نوازش کند یا گردبادی از برگ ها به هوا پرتاب شود. پس ناگهان همه چیز را رها خواهم کرد تا بتوانم لحظه را ثبت کنم! چیزی که فقط با گوشی های هوشمند امکان پذیر است که به اندازه کافی پاسخگوی این نیاز هستند و کیفیت کافی برای عکس های من دارند. رقص – هنر حرکت – همچنین توانسته است از فناوری های جدید استفاده کند.

“رقص برای وجود نیازی به فناوری های دیجیتالی ندارد. اما می تواند از آن ها سود ببرد تا آن را غنی تر کند و آن را در دوران مدرن لنگر بیاندازد. چیزهای زیادی برای یادگیری از فناوری های دیجیتال وجود دارد. آن ها می توانند بینش جدیدی از فرآیندهای خلاقانه درگیر در آن ارائه دهند.» گوینده این سخنان آرماندو منیکاچی است؛ معلم، محقق و طراح رقص متولد ایتالیا، که در روابط بین رقص و فناوری های دیجیتال تخصص دارد؛ مزایای ایزومورفیسم را که فناوری های دیجیتال ارائه می دهند برجسته می کند.

او در ادامه سخنان خود اینگونه ادامه می دهد:

« با محاسبات انجام شده بر روی کامپیوتر، تمام فرآیندهای درگیر در ادراک می توانند اشکال مختلف خود را تغییر دهند. یک ژست می تواند تبدیل به تصویر شود، یک تصویر می تواند تبدیل به یک متن شود. حرکات رقصندگانی که حسگر پوشیده اند، می تواند به عنوان مثال برای تولید صدا استفاده شود. بنابراین موسیقی چیزی است که از ژست حاصل می شود … ژست به موسیقی تبدیل می شود.» کاملا مخالف رویکرد مرسوم و ابزار بیانی است که رقص معاصر تازه شروع به کشف آن کرده است و قطعات آینده را بشارت می دهد که کاملا چشم گیر خواهند بود.

سایر فناوری ‌های دیجیتال

فناوری ‌های دیجیتال علاوه بر گسترش بیشتر حوزه ‌هایی که در آن اشکال هنری از پیش موجود می ‌توانند خود را نشان دهند، راه را برای رشته‌ های جدید هموار می‌ کنند. واقعیت افزوده، تصاویر سه بعدی و سایر هنرهای رباتیک همگی توسط فناوری های کامپیوتری ایجاد شده اند. موری کروگر، مجسمه‌ساز دیجیتال متولد آفریقای جنوبی، بر فرصتی برای خلاقیت اصلی که فناوری اطلاعات و حوزه‌ های مرتبط با آن در اختیار او قرار می‌دهد، تاکید می‌کند. «من مجذوب صحنه های خیال انگیز و قدرت آن ها در برانگیختن واکنش بینندگان هستم.

من می توانم از ابزارهای دیجیتال برای ایجاد مدل های سه بعدی استفاده کنم که با استفاده از روش های سنتی تر امکان پذیر نیست. می توانم ترکیب و نور آن ها را از همه زوایا بررسی کنم. و تا جایی که دوست دارم با آن ها بازی کنم تا زمانی که به چیزی برسم که کاملا با دید من مطابقت دارد. همین امر در مورد مراحل رنگ آمیزی نیز صدق می کند. می توانم با بافت ها، رندرها و حس ها و غیره آزمایش کنم.» کارهای او ترکیبی از فناوری و خلاقیت است و هر یک از آثارش را با فضا و امبینس خاص خود القا می کند و یکی از مهم ترین اهداف هنر را برآورده می کند: واداشتن ناظر به سوال از خود.